Vrijdag 2 juni 2017
Ontwaken op de P van Loop Head Lighthouse, Ierland
KM 60252
GPS N52 33 40.1 W9 55 50.3 // 52.56115, -9.93063
Ontwaken op de P van Loop Head Lighthouse, Ierland
KM 60252
GPS N52 33 40.1 W9 55 50.3 // 52.56115, -9.93063
Zo erg was het nou ook weer niet, maar meer daarover later.
Het is hartstikke blauw aan de buitenkant van het dakluik
boven ons bed. Da’s lekker wakker worden.
Na het ontbijt gaan we ons nog een keer verbazen over het gemak waarmee je hier de afgrond in kunt vallen, tijdens een prachtige wandeling langs de afgronden rondom het Lighthouse. Vooral de kliffen aan de ...
achterkant zijn indrukwekkend.Na het ontbijt gaan we ons nog een keer verbazen over het gemak waarmee je hier de afgrond in kunt vallen, tijdens een prachtige wandeling langs de afgronden rondom het Lighthouse. Vooral de kliffen aan de ...
Wij vinden het absoluut een aanrader.
En zoals het goede camperburen betaamd wisselen we wat tips uit. Zij vooral naar ons in dit geval. Ze Vooral de overnachtingsplek in Doolin zal van pas komen.
Want Doolin is what we are heading for today! Doolin, bekend om o.a. de Gus ‘O Connors’ Pub, waar elke avond Ierse live muziek is.
Maar we hebben Doolin ook als startpunt bedacht voor een heen-en-terug wandeling naar de Cliffs of Moher. Een van de tien ‘Highlights of Ireland’ als je daarop googelt.
Nu hebben wij al van diverse mensen en uit diverse bronnen vernomen dat deze ‘Cliffs’ wel heel erg toeristisch moeten zijn. Het zal zoiets zijn als de tulpenbollen in de Keukenhof.
We gaan het zien.
Eerst vanuit het Loop Head Lighthouse de Coastal Road terug
richting Kilkee. En dat is een visueel genot! Ik denk dat het wel het mooiste
stukje weg is wat we tot nu toe gereden hebben in deze vakantie. Prachtige
kliffen (Kilkee Cliffs) en daarnaast nog enkele potentiele overnachtingsplekken
voor camperaars. O.a. Castle Point N52 39 21.7 W9 43 14.0 (wel wat scheef en
mogelijk winderig).
Via de N67 rijden we verder noordwaarts en maken een stop in het golfsurfstadje Lahinch op de P aan de ‘boulevard’. Vergeet niet te betalen bij de Pay & Display want een parkeerwachter loopt constant heen en weer.
Dat doen wij ook in de verder oninteressante (maar wel kleurrijke) en enige hoofdstraat (vooral eettenten) om te eindigen bij een ijstent. De softijsjes lebberen we af en op, met zicht op de misschien wel een paar honderd (golf)surfers.
Dan weer verder. We zitten hier duidelijk in een meer toeristische streek. Er is meer bebouwd, de dorpjes worden wat levendiger, en de bussen op de weg nemen ook toe. Niet de breedte van de weg, het is nog steeds oppassen bij tegemoetkomend verkeer.
Bij een kerkje genaamd Star Of The Seas, in 1909 gebouwd als memorial voor de redding van een deel van de bemanning van een gestrand Frans schip, steekt Monique kaarsjes op voor haar moeder Thea en helaas vorig jaar overleden vader Tonnie. De paus geeft duidelijk zijn goedkeuring op de achtergrond. Ja, die Paus die weet het ook wel te vertellen.
d>
Op weg naar Doolin komen we voorbij de Cliffs of Moher met bijbehorend Visitor
Centre. Ruim daarvóór al staat er een groot elektronisch informatiebord langs
de weg met de tekst: ‘Cliffs of Moher – expect delay – very busy – visit after
5:00 PM’.
|
|
|
|
|
|
|
|
Via de N67 rijden we verder noordwaarts en maken een stop in het golfsurfstadje Lahinch op de P aan de ‘boulevard’. Vergeet niet te betalen bij de Pay & Display want een parkeerwachter loopt constant heen en weer.
Dat doen wij ook in de verder oninteressante (maar wel kleurrijke) en enige hoofdstraat (vooral eettenten) om te eindigen bij een ijstent. De softijsjes lebberen we af en op, met zicht op de misschien wel een paar honderd (golf)surfers.
Dan weer verder. We zitten hier duidelijk in een meer toeristische streek. Er is meer bebouwd, de dorpjes worden wat levendiger, en de bussen op de weg nemen ook toe. Niet de breedte van de weg, het is nog steeds oppassen bij tegemoetkomend verkeer.
Bij een kerkje genaamd Star Of The Seas, in 1909 gebouwd als memorial voor de redding van een deel van de bemanning van een gestrand Frans schip, steekt Monique kaarsjes op voor haar moeder Thea en helaas vorig jaar overleden vader Tonnie. De paus geeft duidelijk zijn goedkeuring op de achtergrond. Ja, die Paus die weet het ook wel te vertellen.
|
|
|
|
|
Please Franciscus, may Monique and I I take some holy water for our campervan? Thank you very much! Oops....I'm sorry I took it all....!!
 |
| Iedereen bedankt voor het invullen van het codocil! |
Nou is het wel al bijna 5:00 PM maar dat gaan we niet doen.
Al helemaal niet als we de volgepakte P zien aan de rechterkant van de weg. INFO:
als ik de informatie goed heb is entree (inclusief parkeren) €6 pp, kinderen
€4. En naar wat ik begrepen heb mag je op de P overnachten. Niet de gezelligste
plek, maar de gezelligheid zit toch vooral van binnen (in de camper).
Googel anders even op cliffsofmoher voor de uptodate info.
De enige twijfel die we hebben is dat het nu mooi weer is, en dat het voor wat betreft morgen maar afwachten is. We gokken toch maar op morgen en rijden door naar Doolin.
Als je op het internet van alles tegenkomt over ‘Doolin’ dan is het plaatsje eenmaal binnenrijdend misschien niet echt het formaat wat je verwacht.
Wij komen vanaf oostelijke richting het dorp ingereden en moeten op een T-splitsing beslissen. We gaan rechts en zien na wat eettentjes, een Touristinfo en een huizenblok wonderwel het gele gesloten hotel (Tir Gan Fan) waar Maxi en Caroline het waarschijnlijk over hadden. Er is inderdaad een grote lege P achter het hotel en een doodlopend straatje met wat moderne huizenblokken.
Googel anders even op cliffsofmoher voor de uptodate info.
De enige twijfel die we hebben is dat het nu mooi weer is, en dat het voor wat betreft morgen maar afwachten is. We gokken toch maar op morgen en rijden door naar Doolin.
Als je op het internet van alles tegenkomt over ‘Doolin’ dan is het plaatsje eenmaal binnenrijdend misschien niet echt het formaat wat je verwacht.
Wij komen vanaf oostelijke richting het dorp ingereden en moeten op een T-splitsing beslissen. We gaan rechts en zien na wat eettentjes, een Touristinfo en een huizenblok wonderwel het gele gesloten hotel (Tir Gan Fan) waar Maxi en Caroline het waarschijnlijk over hadden. Er is inderdaad een grote lege P achter het hotel en een doodlopend straatje met wat moderne huizenblokken.
De bekende Fisherstreet met o.a. de Gus ‘O Connors’ Pub zal
de andere kant op blijken te zijn als we op onze navigatie kijken. Ook de
campings. Dat zien we straks dan wel als we die kant oplopen. Wij vinden deze
rustige P achter het hotel op dit moment prima om te gaan bivakkeren.
Na een lekkere pasta gemaakt te hebben doffen we ons op om het ‘kroegleven’ in
te gaan. Helemaal de andere kant op. Het is volgens de navi 950 meter dus we
doen er inderdaad de geschatte 10 minuten over. We zijn niet de enigen. Niet
dat de straat overvol is, maar vanaf het stukje vanaf de camping loopt meer
volk op straat. We horen wat Frans gepraat, Duits, en Amerikaans.
Het begin van de Fisherstreet is een kleurrijk straatje met wat souvenirshops, een paar cafés, en dan ook de beroemde Gus ‘O Connor’s Pub waar we veel mensen zien in- en uitgaan. Ons ‘uitgaan’ van vanavond wordt ‘ingaan’.
Eenmaal binnen worden we overwelmd door de lucht van Iers bier, Ierse vis (je kunt hier ook eten) en Ierse muziek. Als katten in een vreemd pakhuis begeven we ons door de internationale mensenmassa richting de muziek. Ahhh, gelukkig, géén blokfluit! Want daar was ik vooral toch wel een beetje bang voor, na ook wat sessies bij Kate Kearny’s Cottage gehoord te hebben. En in mijn enthousiasme rondom de vakantievoorbereidingen heb ik ook een muziekcompilatie gemaakt van ‘Irish Pub Music’. Alles illegaal gedownload natuurlijk want stel je voor dat ik er geen reet aan zou vinden. Dat was een goeie zet want na een half uur luisteren kon ik geen blokfluit meer horen.
Ik kan de trauma’s rondom de blokfluit niet goed plaatsen, maar ik word altijd wat vervelend van het geluid. Monique heeft vroeger wel blokfluitles gehad op de muziekschool, en ik weet ook wel van anderen van mijn generatie die dat als onderdeel van muziekles hadden.
Ik kan me niet herinneren dat ik dit zelf heb moeten doorstaan. Maar misschien is het dat juist wel, dat ik het uit zelfbescherming verdrongen heb. Toch moeten we op de lagere school een soort van muziekles gehad hebben, want ik weet nog wel dat we soms moesten zingen.
Nu opeens bedenk ik me dat het wel eens onderdeel van de godsdienstles geweest zou kunnen zijn. De pastoor of kapelaan kwam dan in de klas vertellen over De Heer en Verwanten. En ik denk dat we daar dan moesten zingen. Als je aan de beurt was dan moest je naast je lessenaar gaan staan en je zangkwaliteit aan de rest van de (lachende uiteraard) klas laten horen.
Wat ik me altijd nog voor de geest kan halen was dat Henk(ie) een klasgenoot – en nog steeds vriend – van me ‘De herdertjes lagen bij nachte’ moest zingen. En Henkie, die kon echt totáál geen wjjs houden. Weet je het nog, Henk? Ach nee, dat zal wel niet. Dat zal jouw trauma wel zijn Henk.
Nee, Henk maakte voortaan wel dat hij voor het zingen de klas uitging. Zoals de kapelaan misschien beter voor het zingen de kerk uit had kunnen gaan want die bakte er zelf ook niks van.
Het begin van de Fisherstreet is een kleurrijk straatje met wat souvenirshops, een paar cafés, en dan ook de beroemde Gus ‘O Connor’s Pub waar we veel mensen zien in- en uitgaan. Ons ‘uitgaan’ van vanavond wordt ‘ingaan’.
Eenmaal binnen worden we overwelmd door de lucht van Iers bier, Ierse vis (je kunt hier ook eten) en Ierse muziek. Als katten in een vreemd pakhuis begeven we ons door de internationale mensenmassa richting de muziek. Ahhh, gelukkig, géén blokfluit! Want daar was ik vooral toch wel een beetje bang voor, na ook wat sessies bij Kate Kearny’s Cottage gehoord te hebben. En in mijn enthousiasme rondom de vakantievoorbereidingen heb ik ook een muziekcompilatie gemaakt van ‘Irish Pub Music’. Alles illegaal gedownload natuurlijk want stel je voor dat ik er geen reet aan zou vinden. Dat was een goeie zet want na een half uur luisteren kon ik geen blokfluit meer horen.
Ik kan de trauma’s rondom de blokfluit niet goed plaatsen, maar ik word altijd wat vervelend van het geluid. Monique heeft vroeger wel blokfluitles gehad op de muziekschool, en ik weet ook wel van anderen van mijn generatie die dat als onderdeel van muziekles hadden.
Ik kan me niet herinneren dat ik dit zelf heb moeten doorstaan. Maar misschien is het dat juist wel, dat ik het uit zelfbescherming verdrongen heb. Toch moeten we op de lagere school een soort van muziekles gehad hebben, want ik weet nog wel dat we soms moesten zingen.
Nu opeens bedenk ik me dat het wel eens onderdeel van de godsdienstles geweest zou kunnen zijn. De pastoor of kapelaan kwam dan in de klas vertellen over De Heer en Verwanten. En ik denk dat we daar dan moesten zingen. Als je aan de beurt was dan moest je naast je lessenaar gaan staan en je zangkwaliteit aan de rest van de (lachende uiteraard) klas laten horen.
Wat ik me altijd nog voor de geest kan halen was dat Henk(ie) een klasgenoot – en nog steeds vriend – van me ‘De herdertjes lagen bij nachte’ moest zingen. En Henkie, die kon echt totáál geen wjjs houden. Weet je het nog, Henk? Ach nee, dat zal wel niet. Dat zal jouw trauma wel zijn Henk.
Nee, Henk maakte voortaan wel dat hij voor het zingen de klas uitging. Zoals de kapelaan misschien beter voor het zingen de kerk uit had kunnen gaan want die bakte er zelf ook niks van.
Afijn, de pub dan weer. Het is hier keigezellig. We horen en
zien verschillende nationaliteiten, en wat – vermoedelijk - Chinese jongelui
moeten echt niet weten wat ze meemaken hier; barkeepers die het ene na het
andere glas voltappen met een halve liter Iers bier, mensen die het ene na het
andere glas Iers bier van een halve liter leegdrinken, óf de een of andere
whiskey (met –‘ey, dus Iers), en mensen die het een en/of het ander drinken bij
een heerlijk maal met zalm. Want het is vooral de zalmlucht die de eerste
sensatie is als je het etablissement betreedt.
Nou ben ik nooit in China geweest, maar van wat ik van reisprogramma’s ken ligt het uitgaan toch vooral in de Karaokesfeer met een goed glas cola daarbij.
Hier bij ‘O Connor’s vanavond echter geen karaoke, maar vier muzikanten die gewoon echt nog zelf muziek maken. Zonder blokfluit gelukkig dus, maar een dame op gitaar, een dame op viool, een heer op banjo, en een heer achter een keyboard. De drie eerstgenoemden zitten in feite ook wel achter hun instrument maar dat zeg je dan weer niet. Hoewel van deze vier instrumenten het keyboard dan weer wel het beste instrument is om op te gaan zitten….Afijn….
Met uitzondering van de banjonist kunnen ze ook nog eens zingen, zeer zeker de dames. En de eerste slokken Guiness Stout (Monique) en Murphys Red Ale (ikke) hebben zeker nog geen invloed op ons zuivere gehoor.
Dit is heel anders dan de ‘Irish Pub Music’ compilatie die we op de mediaspeler in de camper hebben staan. Hier zijn vier muzikanten bezig die geen deuntjes afraffelen maar heerlijk met elkaar aan het musiceren zijn, soms op het jazzy af zelfs.
Vooruit, soms komen er (op verzoek) echte liedjes voorbij als ‘The Piano Man’ van Billy Joel (zijn grootvader schijnt Iers te zijn), en zelfs ‘Chiquitita’ van Abba (schijnt ook iets Iers in te zitten), maar het wordt zo enthousiast gebracht dat we ze deze commercie wel vergeven.
Nou ben ik nooit in China geweest, maar van wat ik van reisprogramma’s ken ligt het uitgaan toch vooral in de Karaokesfeer met een goed glas cola daarbij.
Hier bij ‘O Connor’s vanavond echter geen karaoke, maar vier muzikanten die gewoon echt nog zelf muziek maken. Zonder blokfluit gelukkig dus, maar een dame op gitaar, een dame op viool, een heer op banjo, en een heer achter een keyboard. De drie eerstgenoemden zitten in feite ook wel achter hun instrument maar dat zeg je dan weer niet. Hoewel van deze vier instrumenten het keyboard dan weer wel het beste instrument is om op te gaan zitten….Afijn….
Met uitzondering van de banjonist kunnen ze ook nog eens zingen, zeer zeker de dames. En de eerste slokken Guiness Stout (Monique) en Murphys Red Ale (ikke) hebben zeker nog geen invloed op ons zuivere gehoor.
Dit is heel anders dan de ‘Irish Pub Music’ compilatie die we op de mediaspeler in de camper hebben staan. Hier zijn vier muzikanten bezig die geen deuntjes afraffelen maar heerlijk met elkaar aan het musiceren zijn, soms op het jazzy af zelfs.
Vooruit, soms komen er (op verzoek) echte liedjes voorbij als ‘The Piano Man’ van Billy Joel (zijn grootvader schijnt Iers te zijn), en zelfs ‘Chiquitita’ van Abba (schijnt ook iets Iers in te zitten), maar het wordt zo enthousiast gebracht dat we ze deze commercie wel vergeven.
Als er op een gegeven moment een man komt aanzitten met een blokfluit houd ik mijn hart vast. Daar gaat mijn heerlijk muziekavondje, denk ik. De man speelt echter zo bescheiden en met gevoel (en zuiver) dat ik het soms zelfs een aanvulling vind op de vier virtuoze muzikanten. Wie had dat gedacht van een blokfluit.
Een tweede halve liter bier bij ons maakt het zowaar nog gezelliger. Maar misschien ligt et daar wel aan.
Het moet echter niet te gezellig (lees: laat & typsie) worden, want morgen hebben we een wandeling naar de Cliffs of Moher in de planning. En dat zijn toch 18 kilometers over onverharde en glooiende paden.
De band lijkt dat ook te weten want die zet het laatste nummer in. We nemen afscheid van de gezellige pub en lopen in een klein kwartier terug naar onze bus. Gelukkig heeft Monique eraan gedacht een knipperend armlampje mee te nemen, wat goed van pas komt op het donkere stuk weg (TIP).
01:00 uur is het als we ons ten ruste leggen. Veel te laat. De wekker staat op 08:00. Veel te vroeg.
Vrijdag 2 juni 2017
Overnachten op een P in Doolin, Ierland
KM 60342
GPS 53.0166, -9.37558
Geen opmerkingen:
Een reactie posten