Woensdag 14 juni 2017
Ontwaken in Gweedore, Ierland
KM 61071
GPS N55 01 39.0 W8 16 18.
Ontwaken in Gweedore, Ierland
KM 61071
GPS N55 01 39.0 W8 16 18.
Het weer is helemaal niet onaardig. We zien zelfs de zon af
en toe. Op naar de Mount Errigal dus, want voor je het weet is het bewolkt en
regent het.
Mount Errigal (https://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Errigal) is op slechts 20 minuten rijden vanaf Leo’s Tavern, The Singing Pub.
De berg is al vanaf ver te herkennen. Een spits geval met een bij vlagen kale kop.
Als we er zo langs rijden vragen we ons nog steeds af wat dit voor velen nou de mooiste berg van Ierland maakt.
We parkeren op een ...
ommuurde P langs de R251, waar toch al wat auto’s staan. Het
is ook een mooie bezigheid, zo’n berg beklimmen. Lekker een halve tot hele dag
sportief buiten bezig zijn, met echt een fysiek doel voor ogen. Eenmaal op de
top een klein ‘feestje’ bouwen en trots mogen zijn op jezelf. Ook al is het
maar een berg van 750 meter zoals deze Mount Errigal.Mount Errigal (https://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Errigal) is op slechts 20 minuten rijden vanaf Leo’s Tavern, The Singing Pub.
De berg is al vanaf ver te herkennen. Een spits geval met een bij vlagen kale kop.
Als we er zo langs rijden vragen we ons nog steeds af wat dit voor velen nou de mooiste berg van Ierland maakt.
We parkeren op een ...
 |
| Mount Errigal |
Wij gaan in ieder geval de Nederlandse Norm Gezond Bewegen
(NNGB) wél halen vandaag.
Het eerste stuk gaat redelijk vlak en over grasland. ‘Boggy’ grasland. Dat woord hebben we in 2014 tijdens onze trip door Schotland geleerd. ‘Modderig’, ‘drassig’ en ‘moerassig’ zijn wat vertalingen. Dan weet je het wel.
De eerste twintig minuten worstelen we ons door de bagger heen. De eerste meters proberen we onze schoenen nog te ontzien maar dat geven we al snel op. Toe maar, ze zijn ervoor gemaakt.
Dan gaat de modder langzaam over in een soort van keienpad, en bereiken we de kale kop van de Errigal. Dat lijkt misschien een meevaller maar het is geen lolletje over het losse gruis en de stenen vrij steil omhoog te lopen. De wind neemt sterk toe en is bij vlagen stormachtig. Ik moet Monique goed vasthouden als ze haar windjack aantrekt.
Op ongeveer 15 minuten van de top wordt de wind zo sterk dat we na een korte pauze besluiten om de top van de Mount Errigal ietsje lager te maken, en gaan we toch nog redelijk voldaan naar beneden. Dat is nog even oppassen over de losse stenen maar we bereiken heelhuids het boggy deel. Van bovenaf is het grasland met de vele modderige kloven beter te overzien dan van beneden, en zo lopen we iets minder modder op dan op de heenweg. Maar de schoenen kunnen in de onderhoudsbeurt als we straks weer in Nederland zijn.
Gelukkig is het waarschijnlijk de laatste uitgebreide wandeling deze vakantie dus dat komt goed uit.
Het plan voor vanavond:
Wéér naar een pub. The Singing Pub / Sibin Ceoil, in Clontallagh Downings (https://www.thesingingpub.ie)(https://www.facebook.com/singingpub/). Ongeveer vijftig kilometer rijden vanaf de P waar we nu staan.
Bij de pub is een overnachtingsplek met voorzieningen voor campers (water tanken/toilet & vuilwater legen), waarvan je gratis gebruik mag maken als je iets eet en/of drinkt in de pub.
Wij hebben wel zin in een lekker voor ons gekookt maal en de voorzieningen voor onze camper kunnen we nu ook wel gebruiken.
De R251, R256, N56, R245 en de R248 maken een prachtige route om bij de pub te komen.
We treffen een pub in traditionele bouwstijl aan. De buitenkant lijkt pas opnieuw in de verf gezet. Links van de pub een klein speeltuintje met goede en vrij nieuwe speeltoestellen. Er is aandacht en zorg besteed aan alles, dat is te zien.
Op de grote P achter de pub staat nog een camper. Een Bimobil, dat had ik al van verre gezien. Ooit…..
Als we links voor de pub de P op willen rijden zien we een slagboom. We staan wat te twijfelen of we niet toevallig rechtsom moeten, maar dan komt er een hele frisse dame met kleurig Iers rood haar de pub uit. ‘Als het eten net zo lekker is’…, zeg ik tegen Monique.
Ze vertelt ons dat we gewoon tot aan de slagboom kunnen rijden en dat die vanzelf omhoog gaat. Tja, logisch eigenlijk hè….
Onze bus parkeren we een meter of twintig van de prachtige Duitse Bimobil. Pal
voor een kraan, handig dus.
In ons voorbij rijden kijkt het Duitse stel ons even aan maar geeft weinig tekenen van begroeting.
Het staat wat schuin dus blokken zijn wel nodig hier. Nou is ons opgevallen dat in Ierland wel heel P's heel erg schuin zijn. Het zal wel zijn ivm met afwatering van de grote hoeveelheden regen.
Opfrissen hadden we net na het wandelen al gedaan dus we zijn al vrij snel klaar voor het uiteten.
De buren, die ons nog niet veel blikken waardig hebben gegund, gaan dat waarschijnlijk ook doen. Althans, de vrouw loopt ook naar de pub, na een halve minuut gevolgd door haar man. Wat zijn wij dan ouderwets, hand in hand.
In de pub worden we ontvangen door een vlotte dame. We kunnen gaan zitten waar we willen. Dat doen we dan maar in het linker deel, in een soort van Oostenrijks nisje. Als we het goed zien zitten onze Duitse buren twee nisjes verderop.
Een typische Ierse pub, voor zover we er na vier weken Ierland verstand van hebben. Een houten hoekbar, wat fusten met een blad erop als tafels, een paar grote tv’s aan, en in het andere deel van de pub een open haard gestookt met...juist ja, turf.
Voor het bier laten we ons adviseren, met de menukaart lukt het zelfstandig. Monique kiest de Breaded Goujons of
Chicken and Chips, en ik ga voor The Singing Pubs Unique Sizzling 10 Oz Sirloin
Steak on the Stone. Een steak van 10 oz dus. Omgerekend? 283 gram. Ja,
het beest in mij is naar boven gekomen.
Even later komt de waitress met een plateua met eten, waaronder een sissend stuk vlees op een steen, voorbij en brengt dat naar de Duitse hoek. Ik zeg tegen Monique: ‘Die Duitser heeft hetzelfde besteld als ik’.
Niet heel lang daarna, in totaal misschien 10 minuten nadat wij besteld hebben, komt ons eten ook.
Voor mij inderdaad ook een sissend stuk vlees op een hete steen. Dat is wel heel prachtig geserveerd! De joekel van een steak is nog aan het bakken op de lavasteen. Ik heb zo nog niet eerder een steak geserveerd gekregen. Maar wat een goed idee. De steak wordt waarschijnlijk eerst aan één kant op een grill kort gebakken, dan met de andere zijde op de hete steen gelegd, en dan onmiddellijk geserveerd. Ik zie de steak voor mijn neus nog garen aan de onderzijde. En dan ook precies genoeg. Op een gegeven moment is de steak ongeveer medium en de steen dan zover afgekoeld dat de steak ook niet meer verder gaart. De steak kun je gewoon op de steen snijden.
Wat een traktatie als je van vlees houdt.
Het eerste stuk gaat redelijk vlak en over grasland. ‘Boggy’ grasland. Dat woord hebben we in 2014 tijdens onze trip door Schotland geleerd. ‘Modderig’, ‘drassig’ en ‘moerassig’ zijn wat vertalingen. Dan weet je het wel.
De eerste twintig minuten worstelen we ons door de bagger heen. De eerste meters proberen we onze schoenen nog te ontzien maar dat geven we al snel op. Toe maar, ze zijn ervoor gemaakt.
|
|
|
Dan gaat de modder langzaam over in een soort van keienpad, en bereiken we de kale kop van de Errigal. Dat lijkt misschien een meevaller maar het is geen lolletje over het losse gruis en de stenen vrij steil omhoog te lopen. De wind neemt sterk toe en is bij vlagen stormachtig. Ik moet Monique goed vasthouden als ze haar windjack aantrekt.
Op ongeveer 15 minuten van de top wordt de wind zo sterk dat we na een korte pauze besluiten om de top van de Mount Errigal ietsje lager te maken, en gaan we toch nog redelijk voldaan naar beneden. Dat is nog even oppassen over de losse stenen maar we bereiken heelhuids het boggy deel. Van bovenaf is het grasland met de vele modderige kloven beter te overzien dan van beneden, en zo lopen we iets minder modder op dan op de heenweg. Maar de schoenen kunnen in de onderhoudsbeurt als we straks weer in Nederland zijn.
Gelukkig is het waarschijnlijk de laatste uitgebreide wandeling deze vakantie dus dat komt goed uit.
|
|
|
|
Wéér naar een pub. The Singing Pub / Sibin Ceoil, in Clontallagh Downings (https://www.thesingingpub.ie)(https://www.facebook.com/singingpub/). Ongeveer vijftig kilometer rijden vanaf de P waar we nu staan.
Bij de pub is een overnachtingsplek met voorzieningen voor campers (water tanken/toilet & vuilwater legen), waarvan je gratis gebruik mag maken als je iets eet en/of drinkt in de pub.
Wij hebben wel zin in een lekker voor ons gekookt maal en de voorzieningen voor onze camper kunnen we nu ook wel gebruiken.
De R251, R256, N56, R245 en de R248 maken een prachtige route om bij de pub te komen.
We treffen een pub in traditionele bouwstijl aan. De buitenkant lijkt pas opnieuw in de verf gezet. Links van de pub een klein speeltuintje met goede en vrij nieuwe speeltoestellen. Er is aandacht en zorg besteed aan alles, dat is te zien.
Op de grote P achter de pub staat nog een camper. Een Bimobil, dat had ik al van verre gezien. Ooit…..
Als we links voor de pub de P op willen rijden zien we een slagboom. We staan wat te twijfelen of we niet toevallig rechtsom moeten, maar dan komt er een hele frisse dame met kleurig Iers rood haar de pub uit. ‘Als het eten net zo lekker is’…, zeg ik tegen Monique.
Ze vertelt ons dat we gewoon tot aan de slagboom kunnen rijden en dat die vanzelf omhoog gaat. Tja, logisch eigenlijk hè….
In ons voorbij rijden kijkt het Duitse stel ons even aan maar geeft weinig tekenen van begroeting.
Het staat wat schuin dus blokken zijn wel nodig hier. Nou is ons opgevallen dat in Ierland wel heel P's heel erg schuin zijn. Het zal wel zijn ivm met afwatering van de grote hoeveelheden regen.
Opfrissen hadden we net na het wandelen al gedaan dus we zijn al vrij snel klaar voor het uiteten.
De buren, die ons nog niet veel blikken waardig hebben gegund, gaan dat waarschijnlijk ook doen. Althans, de vrouw loopt ook naar de pub, na een halve minuut gevolgd door haar man. Wat zijn wij dan ouderwets, hand in hand.
In de pub worden we ontvangen door een vlotte dame. We kunnen gaan zitten waar we willen. Dat doen we dan maar in het linker deel, in een soort van Oostenrijks nisje. Als we het goed zien zitten onze Duitse buren twee nisjes verderop.
Een typische Ierse pub, voor zover we er na vier weken Ierland verstand van hebben. Een houten hoekbar, wat fusten met een blad erop als tafels, een paar grote tv’s aan, en in het andere deel van de pub een open haard gestookt met...juist ja, turf.
Even later komt de waitress met een plateua met eten, waaronder een sissend stuk vlees op een steen, voorbij en brengt dat naar de Duitse hoek. Ik zeg tegen Monique: ‘Die Duitser heeft hetzelfde besteld als ik’.
Niet heel lang daarna, in totaal misschien 10 minuten nadat wij besteld hebben, komt ons eten ook.
Voor mij inderdaad ook een sissend stuk vlees op een hete steen. Dat is wel heel prachtig geserveerd! De joekel van een steak is nog aan het bakken op de lavasteen. Ik heb zo nog niet eerder een steak geserveerd gekregen. Maar wat een goed idee. De steak wordt waarschijnlijk eerst aan één kant op een grill kort gebakken, dan met de andere zijde op de hete steen gelegd, en dan onmiddellijk geserveerd. Ik zie de steak voor mijn neus nog garen aan de onderzijde. En dan ook precies genoeg. Op een gegeven moment is de steak ongeveer medium en de steen dan zover afgekoeld dat de steak ook niet meer verder gaart. De steak kun je gewoon op de steen snijden.
Wat een traktatie als je van vlees houdt.
Het was al weer even geleden deze vakantie dat we buiten de
deur hebben gegeten, en het is wel weer eens fijn om zo verwend te worden. En
dan is het nog een hartstikke lekker ook.
Als we zo zitten te genieten komt de Duitser uit zijn eetschulp om af te rekenen bij de bar, op anderhalve meter van ons vandaan. Hij kijkt nog niet eens naar ons. Terwijl hij toch echt wel gezien heeft dat wij die van ‘die andere camper’ zijn.
Hij loopt daarna weer terug naar zijn tafeltje, om vervolgens met zijn vrouw pal langs ons af te lopen naar de uitgang. Beiden kijken ze de andere kant uit. Nog geen blik of knikje naar ons.
Grrrrrrrr…. Wat een kapsones zeg. We kunnen daar niet zo goed tegen. Niet dat wij nou zo uitbundig sociaal zijn, maar een lachje en gedagje mag er toch wel vanaf. Per slot van rekening staat het stel straks de hele nacht op een stille P achter een pub, alleen met ons. En er zal met een van hen maar wat gebeuren. Eens zien of ze dan noch zo onvriendelijk zijn.
Als we uitgegeten zijn komt de waitress vragen of het goed was. Ik zeg: ‘That was the best steak I had in years!’. Waarop zij zegt ‘And you cooked it yourself’. Een inkopper natuurlijk.
Afwassen hoeven we niet dus we gaan nog eens lekker uitbuiken in onze camper. En een plannetje maken voor de laatste anderhalve dag.
Later op de avond slaat de depressie een beetje toe bij mij. Misschien ligt het aan een teveel aan eiwitten in de grote steak. Misschien was het wel een steak uit een hele depressieve koe. En misschien ligt het ook wel gewoon aan het weer van de laatste vier weken.
Maar eigenlijk heb ik niet zo’n zin meer in een plannetje voor de laatste anderhalve dag. En dat terwijl we nu juist zo’n leuke dag met een heerlijke afsluiting hebben gehad.
Sorry Monique, effe een dipje…
Maar eens goed slapen, misschien helpt dat.
Truste dan maar
Woensdag 14 juni 2017
Overnachten in Clontallagh Downings, Ierland
KM 61121
GPS N55 12 33.4 W7 49 11.1 / 55.20938, -7.81974
STREETVIEW (aanklikken)
|
|
Als we zo zitten te genieten komt de Duitser uit zijn eetschulp om af te rekenen bij de bar, op anderhalve meter van ons vandaan. Hij kijkt nog niet eens naar ons. Terwijl hij toch echt wel gezien heeft dat wij die van ‘die andere camper’ zijn.
Hij loopt daarna weer terug naar zijn tafeltje, om vervolgens met zijn vrouw pal langs ons af te lopen naar de uitgang. Beiden kijken ze de andere kant uit. Nog geen blik of knikje naar ons.
Grrrrrrrr…. Wat een kapsones zeg. We kunnen daar niet zo goed tegen. Niet dat wij nou zo uitbundig sociaal zijn, maar een lachje en gedagje mag er toch wel vanaf. Per slot van rekening staat het stel straks de hele nacht op een stille P achter een pub, alleen met ons. En er zal met een van hen maar wat gebeuren. Eens zien of ze dan noch zo onvriendelijk zijn.
Als we uitgegeten zijn komt de waitress vragen of het goed was. Ik zeg: ‘That was the best steak I had in years!’. Waarop zij zegt ‘And you cooked it yourself’. Een inkopper natuurlijk.
Afwassen hoeven we niet dus we gaan nog eens lekker uitbuiken in onze camper. En een plannetje maken voor de laatste anderhalve dag.
Later op de avond slaat de depressie een beetje toe bij mij. Misschien ligt het aan een teveel aan eiwitten in de grote steak. Misschien was het wel een steak uit een hele depressieve koe. En misschien ligt het ook wel gewoon aan het weer van de laatste vier weken.
Maar eigenlijk heb ik niet zo’n zin meer in een plannetje voor de laatste anderhalve dag. En dat terwijl we nu juist zo’n leuke dag met een heerlijke afsluiting hebben gehad.
Sorry Monique, effe een dipje…
Maar eens goed slapen, misschien helpt dat.
Truste dan maar
Woensdag 14 juni 2017
Overnachten in Clontallagh Downings, Ierland
KM 61121
GPS N55 12 33.4 W7 49 11.1 / 55.20938, -7.81974
STREETVIEW (aanklikken)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten