Maandag 19 juni 2017
Ontwaken op de P van de LIDL, Harwich, Engeland
KM 62111
GPS   // 51.938903, 1.259226  //

De laatste reisdag.
09:00 vertrekt onze ferry van Stena Line, en de check-in sluit 45 minuten voor vertrek.
Het moet wel heel erg gek gaan als we verkeerd rijden en te laat aankomen als we op slechts 7 minuten van de ferry overnacht hebben. En het was prima en rustig overnachten hier op de P van de LIDL.
Als we de P afrijden de rotonde op, zien we meteen al een bord ‘Harwich International Port’. Daar valt niet veel aan te missen.

Eenmaal aan boord vinden we een ...

goeie zitplaats in de Stena Plus Lounge. Normaliter moet je daarvoor bijbetalen, maar voor ons zat het in een aanbieding.
Een ruimte met comfortabele zitplaatsen, en onbeperkt gebruik van koffie, thee, fris, enkele wijnen, fruit, nootjes en koekjes. Het ‘onbeperkt’ is deze reis echter al snel ‘beperkt’; het fruit, de koekjes en de nootjes zijn al heel snel op, en worden ook niet meer bijgevuld. Da’s toch niet netjes als je toevallig wél betaald heb voor deze extra service.

De zee is als een spiegel. We hebben tijdens al onze ferryreizen – en dat zijn er al aardig wat – niet eerder zo’n gladde zee meegemaakt. We glijden comfortabel naar Hoek van Holland, waar het ook volop zomer is. Wel even wennen voor ons.

Ook even wennen is het rechtsrijden, na vijf weken links rijden. Waarschijnlijk ook door de laatste lange rit gisteren, van Holyhead naar Harwich, zit het linksrijden zo ingebakken dat rechtsrijden nu heel vreemd aanvoelt. En dat blijft zo de hele weg naar huis.
Een hele kòrte weg naar huis, voor ons doen. Als fervente Griekenlandgangers komen we normaliter van de ferry af in Ancona, Italië, en moeten we nog 1400 kilometer naar huis. Vandaag is een luxe dus.

De ontvangst (bijna) thuis is zoals altijd. Thea en Ria wachten ons op bij Thea thuis. Vooral Thea is blij om (vooral ;-) ) Monique weer te zien.
Knuffelen, zoenen, koffie met wat lekkers, bijpraten, en dan naar huis.
Snel de belangrijkste spullen uit de camper, thuis voelen, een borrel en naar bed. Het is mooi geweest.

Resumé:
Is het ook mooi geweest??
Ja, het is mooi geweest. Ierland is mooi. Ierland is ook nat. Wat mensen zeggen als je vertelt dat je naar Ierland gaat, klopt: ‘Daar regent het wel veel toch?’ ‘Groen!’. ‘Vriendelijke mensen!’. ‘Gezellige pubs!’.
Het is het allemaal, en nog veel meer.

We moesten er wel echt inkomen deze keer. En we hebben toch wel enkele keren stiekem gedacht: zullen we de ferry omboeken en nog een paar weken ergens zon pakken?.
Wij gaan altijd een aantal jaren op rij naar Griekenland, om dat af toe te onderbreken met een ‘koude en natte bestemming’.
Dat kan bijvoorbeeld Noorwegen zijn, of Schotland, en zo dit jaar Ierland. Noorwegen is altijd overrompelend, en een ideaal camperland. Op Schotland waren we ook meteen verliefd, óók een ideaal camperland.
Maar in Ierland ging het moeizaam. Mede door het weer dat echt wel tegen zat. Zelfs de Ieren die we spraken vonden het slecht, zeker in het noorden rond Donegal. Ergens bleek heel even een warmtegolf geweest te zijn, maar die hebben we gemist….
Een ideaal camperland? Als je het weer buiten beschouwing laat komt het dicht in de buurt.

Wild kamperen is voor ons geen probleem geweest.
We konden de camper overal neerzetten. Sanistations zoals vooral in Frankrijk en Duitsland hebben we niet getroffen. In dorpen en steden kun je wel ‘Public Toilets’ aantreffen. Soms met een buitenkraan.  En anders moet je wat capriolen uithalen met hulpstukken om water uit het kraantje boven de wasbak in je jerrycan of gieter te krijgen. En of elk public toilet blij is met chemische middelen in je toiletcassette?
Er zijn ook niet chemische middelen, en een scheutje azijn met een kneepje afwasmiddel voldoet ook voor velen. Als je geen chemische en/of biologisch niet-afbreekbare middelen gebruikt voor de afwas en/of douchen, is je grijs-watertank ook wel te legen boven een afvoerputje in de weg. We hebben dat regelmatig gezien (een ook wel eens gedaan).
Water tanken hebben we ook altijd kunnen doen als we diesel tankten.

Je afval kwijt raken kan een probleem zijn in (republiek) Ierland. Openbare afvalbakken zijn er niet of zeer sporadisch. Soms tref je een grote container aan in een woonwijk, en een enkele keer hebben we ook wel ons afvalzakje gedeponeerd in een kliko langs de weg, als die dag toevallig het huisvuil opgehaald werd.
Of in een afvalbak bij de LIDL als we er boodschappen deden. Maar zelfs daar zijn de openingen vaak gereduceerd tot gaten van het formaat van een fles. Waarschijnlijk om te voorkomen dat mensen er hun huisvuil in deponeren.
Wat je ook wel eens ziet aan het einde van een stille weg die aan een strand eindigt, is dat daar wat grote vuilniszakken liggen met stenen erop, waar strandgangers dan hun rommeltjes in achter kunnen laten. Blijkbaar wordt dat dan toch door deze op gene opgehaald.

De natuur is prachtig, en vooral groen. Vijftig (en meer)  tinten groen. We hebben soms combinaties van zulk heftig groen en geel gezien dat ik tegen Monique zei: ‘Probeer eens goed te kijken naar dit groen en geel, en onthoud het. Ik zal later nog moeite hebben om het op de foto’s zo groen en geel te krijgen in de nabewerking. Mensen zullen misschien zeggen “Dat heb je lekker aangedikt in Photoshop”.’. Maar het is echt zo.
De kliffen zijn indrukwekkend. De Cliffs of Moher vonden we, ondanks het toerisme, maar mede dankzij de wandeling vanaf Doolin’, zeer mooi. En Vooral de Slieve League Cliffs zijn van een buitenproportionele - en bijna onwerkelijke - grootte.
Voor wandelaars is Ierland een paradijs. Ze gooien je bijna dood met wandelroutes. En hoewel de bergen niet al te hoog zijn, kun je er leuke en pittige daguitstapjes van maken. Als het weer maar meezit….

Ja, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Zeker in het verkeer, zoals we dat ook in Schotland hebben meegemaakt. Met name op de single track roads krijg je de kans bijna niet om je tegenligger voor te laten gaan. Die zal al ruim van tevoren een signaal geven en in een uitwijkplaats gaan staan.

In de pubs is het ook een en al vriendelijkheid. In ieder geval in de pubs die wij bezocht hebben. Maar zoveel waren dat er nou ook weer niet, en eigenlijk niet genoeg om een beetje ervaringsdeskundige te zijn. Gus O’Connors’ Pub in Doolin was vooral de vrijdagavond gezellig, vooral door de live muziek. Daar hoorden we eens goed de invloed op de Amerikaans countrymuziek.

De stranden behoren tot de mooiste uit ons totale vakantiearsenaal. Zooooooo jammer dat het weer in Ierland meestal totaal niet rijmt met het gouden zand en het kristalheldere en soms smaragdgroene water.
Maar wat deert het de Ieren. ‘Daar kun je de oorlog mee winnen’, zeiden wij regelmatig. We hebben ze zien zwemmen bij weersomstandigheden waarbij wij aan een tijgervelletje voor de open haard en warme chocomel met slagroom dachten.

Ach, er is zoveel moois. Wat voor onze vakanties voorop staat is dat vrij kamperen geen probleem is. En dat is het zeker niet dus in Ierland.
Gaan we er nog eens heen?
Niet zo snel, denk ik. We houden toch wel erg veel van o.a. mooi weer, en Griekenland. En als we slechts een keer per jaar een wat langere campervakantie kunnen doen, dan zal dat niet meer Ierland worden.
We zien ons wel na ons pensioen - als we dat gezond en wel mogen halen en ook nog in staat zijn om te camperen – nog eens een combinatie doen van Ierland met Schotland.
Maar volgend jaar hopen we toch weer naar Griekenland te kunnen.

En zoals ik elk jaar weer zeg: wie of wat we ook mogen bedanken (ik geloof in geen enkele God), we boffen dat we dit samen weer hebben mogen doen en meemaken.
Mijn collega’s weten wel hoe anders het kan zijn, met alle ellende en pech die we zien. Daar ga je wel van relativeren.

Dus…….. ????..... BEDANKT!!