Zondag 28 mei 2017
Ontwaken op de P bij Kate Kearny’s Cottage
KM 59931
GPS N52 2 25.6  W9 37 54.0 (52.04044, -9.63166)

‘Wandelen!?’, vraag ik Monique als ik haar om goed zeven uur aantik.  ‘Laten we maar op tijd gaan, voordat de drukte hier losbarst. Het is zondag en ik denk dat de Ieren zelf deze plek ook wel weten te vinden’.
Om acht uur is het nog steeds doodstil rondom de cottage. En ik dacht thuis tijdens mijn voorbereidingen nog wel dat het hier al druk zijn met ontbijten. Er valt hier helemaal niet te ontbijten als je op tijd wil gaan wandelen!

Dat geeft niet want ontbijtjes maken kunnen wij ook heel goed zelf. Zeker op zondag. Dan ...

is een ontbijtje een ontbeitje.
Langzamerhand begint de P wat gevuld te raken met mensen die ook gaan wandelen, gezien hun uitrusting. Het is een prachtige ochtend dus dat belooft veel goeds.

Nog rustig bij het wakker worden

De eerste paarden hoorden we ook al voorbij komen. Paarden ja. De Gap of Dunloe mag officieel alleen begaan worden door wandelaars, fietsers, enkele locals met auto’s, en…… paarden met rijtuigen. Want dat is wel een toeristending hier. Rijtuigjes waar ongeveer 4 á 5 mensen in kunnen, en dan nog een koetsier achterop. En een paard vooraan natuurlijk.
Daarmee kun je je dan de Gap af en op laten rijden (want het gaat vooral af en op), heen en weer, of alleen heen (en met een taxi of lopend terug), of alleen weer (als je heen een stuk gelopen hebt).
De koetsjes brengen mensen bijvoorbeeld alleen heen en proberen leeg op de terugweg wandelaars te charteren die ‘heen’ overschat hebben, en het ‘weer’ niet meer zien zitten.
Zo, volgen jullie me nog?
Wij gaan echt geen koets nemen en gaan gewoon ‘weer’ wat we ook ‘heen’ gaan doen.

Nou ben ik in tegenstelling tot Monique totaal geen asfaltloper. Een Vierdaagse is niks voor mij. Ik vind het veel te druk/massaal, en asfalt ontzettend saai. Daarbij heb ik het idee dat mijn voeten ook niet geschapen zijn voor een harde egale ondergrond.
Maar deze route is anders. Na een half uur al denk ik dat dit de mooiste asfaltweg is die ik ooit bewandeld heb. Prachtig is het. De weg snijdt slingerend en stijgend (vooral) en dalend door bergen. Meertjes links en rechts, schapen all over the place, en prachtige struiken her en der. Af en toe wat stenen bruggetjes die we over moeten vervolmaken de sportieve romantiek.

Hier worden we heel erg blij van. Druk is het in het geheel niet. Zo af en toe zien we een wandelaar ergens op de kronkelweg achter ons, en  o af en toe passeren we wandelaars die we op de P ook al hadden gezien.
Goed na het middaguur wordt het wat drukker en komen er meer wandelaars, enkele fietsers en dan uiteindelijk ook de koetsjes met paarden op de weg. Vooral die laatste leveren soms romantische plaatjes op.
Ook veel stront trouwens. De weg ligt bij vlagen bezaaid met paardenstront. Het is oppassen geblazen om niet in een verse hoop te trappen. En ook het reukgedeelte in de hersenen heeft zeker een kwartier nodig om een soort van neutraal punt te vinden.

Sinds ik merino wollen sokken heb, heb ik een stuk minder last van zweetvoeten. Thanx, schaap!

Na het eind (of begin?) van de Gap bereikt te hebben, betreden we de Black Valley. Nu gaat het vooral àf, een vallei in. De ene na de andere koets komt nu voorbij en halverwege de afdaling vinden we het een mooi moment om weer camperwaarts te keren.
Het weer is geweldig. Na het wederom bereiken van de grens van de Black Valley met de Gap gaat het nu voornamelijk licht afdalend en vervolmaken we de goed 16 kilometer met 2 vingers in de neus. Niet de twintig die we gepland hadden, maar het is goed zo. Ik had mijn Lowa’s met ook nog eens nieuwe Superfeet zolen erin nog niet echt goed ingelopen, dus ben al blij dat het (op asfalt) zonder problemen ging.

Een heerlijk softijsje hebben we wel verdiend bij de ijstent tegenover Kate Kearny’s, waar het alweer een drukte van belang is.
We horen vanaf hier dat de live muzikanten bij Kate ook alweer aan de gang zijn. En na gisterenavond en nu de muziek even aangehoord te hebben menen we met enige zekerheid te durven constateren in welk land ooit de blokfluit is uitgevonden. No, not my thing.
Ondanks dat had een grote pint bier er bij ons wel ingegaan maar we willen verder met de reis. Dat doen we na ons eerst eens goed opgefrist te hebben, want het was uiteindelijk zweterige wandeldag.

Via de N72 rijden we weer terug naar de N70, naar het noorden, en dan de R561 naar het westen richting Dingle. Ongeveer 4 kilometer daarvoor vinden we een prima overnachtingplek op een P boven het kleine Beenbane strand. Wederom een tip uit ons Womo boekje.
Het staat wat schuin. Zonder oprijblokken is het eigenlijk wat te schuin. Maar gelukkig hebben we die bij ons. Dacht ik vroeger nog wel eens die dingen niet nodig te hebben, nu vind ik ze onmisbaar.
Zeker ook omdat onze bus toch al wat naar voren helt, mede vanwege de extra zware achtervering.

We hebben een mooi uitzicht op de toegang naar de baai van Dingle en de omringende kliffen. Als we de (doodlopende) weg naar beneden lopen zien we een klein strandje in een inham omringt door kliffen.
Het is al avond, kil, bewolkt, het waait, de golven rollen binnen, en er zijn zowaar een stuk of vier kinderen met bodyboards in de zee aan het spelen. Dan zien we ook nog een vrouw in badpak het water in lopen.
En dan niet zoals Monique eerst met de tenen, dan de kuiten, na een paar minuten de knieën, om dan vervolgens als de waterlijn bij haar edel deel aankomt toch maar weer het water uit te gaan. En dat  allemaal dan in Griekenland bij een buiten- en watertemperatuur van minstens 25 graden.
Nee, deze dame loopt zonder krimp vol de zee in.

Dit hier zijn die-hards zoals we ze al eerder deze week zagen. Kinderen die als je ze vraagt ‘Wat wil je later gaan doen?’ zullen zeggen: ‘Ik ga bij de Seals (commando’s) meneer!’
En de moeder zal zeggen: ‘Dat is goed mijn jongen. Ik ben trots op je’.

Ik heb mijn dienstplicht al lang geleden vervuld, en Monique was vrijgesteld, dus wij gaan de zee niet in nu. Nee, wij gaan een lekker potje eten maken en aan de koffie en borrel. 

Morgen maar eens naar Dingle.

Zondag 28 mei 2017
Overnachten bij het Beenbane strand, bij Dingle, Ierland
KM 59931
GPS N52 07 17.0    W10 14 55.0  //  52.121389, -10.248643