Dinsdag 13 juni 2017
Ontwaken op de P bij Slieve League, Ierland
KM 60996
GPS 54.626879, -8.663578

De smartphone-wekker loopt af om 08:00 uur. We hadden afgesproken om Paddy (van de Slieve League boottrips)  te texten over een eventuele vaart vandaag. Maar gezien het druilerige en mistige weer texten we hem dat wij in ieder geval geen boottripje gaan doen. Paddy antwoordt al vrij snel dat het weer het inderdaad sowieso niet toelaat. Mooi, dan kunnen we nog even blijven liggen.

‘Ik bin zoh stijf as un bukkum’, zegt Monique als we uiteindelijk toch maar het idee krijgen om op te staan. ‘Ik bin zoh slap as un tod’, antwoord ik. ‘Ik bin zo muuj as un moaj’, Monique weer. ‘Ik bin zo lui as un verke’, zeg ik op mijn beurt. Als we zo nog een heel rijtje vergelijkingen hebben gehad, en niks meer kunnen verzinnen, staan we maar ...
eens op voor meer serieuze zaken: het ontbijt.
Tijdens het ontbijt zien we de P langzaam vol rijden. We zijn blij dat we gisteren bij aankomst nog snel de wandeling naar de Slieve League hebben gedaan, want het weer is nu nog minder.

We vermoeden dat ons geplande Pilgrim’s Path naar de top er vandaag ook niet in zit, maar rijden na het ontbijt voor de zekerheid toch maar even naar het startpunt van de wandelroute.
Daarvoor gaan we eerst terug naar beneden naar de hoofdweg (die naar de Teelin Pier gaat), daar linksaf, om vervolgens de 2^e links te nemen, met het bruine wegwijzerbordje ‘Slieve League Pilgrim’s Path’.
Dat is eerst een prima – wel smalle – weg, maar na het bruggetje links wordt het al snel steiler met aan het einde een smalle haardspeldbocht. Vrijwel meteen is er aan de rechterkant een kleine onverharde P met plek voor misschien net een stuk of 6 auto’s.
LET OP CAMPERAARS: Even vóór de haardspelbocht is er aan de linkerzijde een ‘overfill parking place’. Ook niet groot, maar als je met een camper bent en je wilt op safe spelen, én er is daar nog plek, dan ben je misschien het beste af als je daar je camper parkeert.

P bij het Pilgrim's Path

Wij doen dat niet maar rijden naar de achterste P. Daar kunnen we de camper net kwijt naast een paar auto’s.
Op een informatiebord staat de route van het Pilgrim’s Path aangegeven naar de top van de Slieve League. Zoals ik gisteren al had geschreven is het Pilgrim’s Path de makkelijkere, kortere en minder gevaarlijke variant op het One Man’s Path.
We vinden het weer echter op dit moment niet uitnodigen om het pad te gaan lopen. Het is grauw, het regent af en toe, en de bovenste helft van het gebergte zit compleet in de wolken.

Uit die wolken komt ineens een drone voorbijschieten. Dan is mijn nieuwsgierigheid gewekt, want zo’n ding staat bij mij ook op het verlanglijstje. En als ik het goed gezien heb is het ook dezelfde als op het verlanglijstje: een DJi Mavic Pro. Ik moet nog wel Monique en mijn portemonnee zien te overtuigen. Maar die (Monique) lijkt ook steeds enthousiaster te worden.

We zien nu ook de jongeman die het roer heeft. Hij staat vlakbij ons dus maar eens even een praatje maken. Als een klein kind wat net zijn eerste op afstand bestuurbaar autootje heeft staat hij te glunderen.  ‘It’s a big man’s toy’, zegt hij lachend. ‘A lot of fun to fly with’.
Als zijn toy geland is raken we in gesprek, en blijkt Harrison (dus) uit Canada te komen. Hij is hier om twee (slechts twee ja) fietsers te begeleiden die een tour van een week doen door het noordwesten van Ierland. Veel hoeft hij vandaag niet te begeleiden, slechts het verloop van de fietstocht via de telefoon te volgen. Nou zijn de verdiensten dan ook navenant, want hij blijkt om (on)kosten te besparen de afgelopen nacht in zijn auto geslapen te hebben.

Als het begint te miezeren duiken we de auto’s maar weer in. Monique heeft wat meelij met de knul en zegt ‘zullen we hem even in de camper uitnodigen voor koffie en koek?’
Hij lijkt er wat blij mee, en zo hebben we een heel gezellig halfuurtje. Harrison blijkt een sportieve, creatieve en gestudeerde jongeman. Naast het beoefenen van allerlei funsporten is hij ’s winters aan het werk als leerkracht op de Elementary School (bij ons de basisschool), en doet hij zelfstandig nog wat als fotograaf. Zijn website:www.hnjphoto.com.

We nemen afscheid en gaan richting Gweedore. Zo tegen het einde van onze vakantie moeten we gaan kiezen wat we nog willen zien en/of doen. Vrijdagmiddag willen we in een ruk rijden naar Skerries, een kustplaatsje op een halfuurtje rijden boven Dublin. We hebben nu dus nog tweeëneenhalve dag (en vanmiddag nog) om wat te zien en/of doen.

Na kort overleg besluiten we om morgen voor de ‘Mount Errigal’ (https://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Errigal) te gaan. Een berg van 751 meter die de mooiste berg van Ierland schijnt te zijn. Waarom dat is weet ik niet.

In ons ‘Womo’-boekje zien we een naar wat het lijkt leuke overnachtingsplaats. Bij pub Leo’s Tavern, The Singing Pub, in Gweedore. De kroeg is lang geleden opgezet door Leo Brennan, vader van negen kinderen.
En Leo verwekte niet zomaar kinderen, maar vooral muzikale kinderen. Een aantal werd bekend onder de naam Clannad, en een dochter trad daar wat jaren later weer uit om onder de naam Enya verder te gaan. Mensen van onze generatie zullen ze wel kennen.
Ondertussen zwaait zoon Bartley de scepter in de pub.

Maar dat later. Op onze trip naar de pub maken we eerst een stop bij het Silver Strand. Een prachtige baai met idem strand. Waarom het Silver is genoemd en niet Gold weten we niet. Misschien ligt het aan het licht, maar op het moment dat we op deze prachtige plek aankomen vinden we het strand echt goudgeel.
Vanaf de grote P bovenaan de baai ben je niet zomaar op het strand maar moet je eerst een trede of 120 naar beneden.
De meeste mensen die nu op de P staan hebben waarschijnlijk in de gaten dat je die 120 treden ook weer omhoog moet, daar geen zin in, en maken maar wat foto’s van bovenaf.
Wij lopen uiteraard wel even het - bijna lege - strand op, en Monique grijpt meteen de kans om in het zand iets te schuifelen wat Cupido (https://nl.wikipedia.org/wiki/Cupido_(mythologie) ooit met haar gedaan heeft.. Het duurt wel een tijdje maar dan heb je ook wat.
Het geeft mij mooi de gelegenheid om te proberen een aardig plaatje te maken van deze prachtige baai.

Na het 120 treden omhoog tussendoortje voor onze benen en billen vervolgen we onze weg richting Gweedore. Een mooie rit met af en toe een fotostop voor kliffen en schapen (natuurlijk).
In de buurt van Gweedore komt er toevallig nog een LIDL op ons pad waar we onze voorraden aanvullen, en tevens op de P een snelle maaltijd bereiden en opeten.

Tegen achten komen we bij Leo’s Tavern, The Singing Pub, aan. Monique vraagt binnen of het goed is dat we op de P achter de pub overnachten als we wat komen drinken vanavond, en dat is geen probleem. Ondanks een kleine camping 500 meter verderop……( http://homepage.eircom.net/~sleepyhollows/index.htm)

We installeren onze camper, frissen ons op, trekken de pubkleren aan, en duiken het kroegleven in.

Gezellig, het vuur van de open haard brandt heerlijk geurend met de turfblokken. Ik had het al eerder geschreven: het is hier turf voor en turf na in het noorden van Ierland.
Er zitten enkele mannen aan de bar, en aan een grote tafel zit een groepje mannen en vrouwen met opengeslagen agenda’s en (kas?)boeken te vergaderen. Mannen en vrouwen van gevarieerde leeftijden. En van hip tot retro. Iedereen groet vriendelijk gedag.

Monique zou wel aan het hele kleine hoekbarretje willen zitten om wat contact te maken met locals, maar de krukken zijn een beetje ongelukkig verdeeld bezet.
We bestellen een pint (uitgesproken als ‘pajnt’) Guinness en een pint Red Ale en situeren ons in een hoekje bij de deur waar we het geheel kunnen overzien.
Achter de bar hangt een TV waarop sport, en schuin achter ons boven de deur hangt een tv waarop een nieuwsprogramma aan de gang is. Tv kijken hoort erbij in een pub in Ierland.

Na enige tijd verschijnen er een paar jongedames in de bar. Twintig… vijfentwintig jaar, dan houdt het wel op denk ik. Hun lijven veel te zwaar, en hun leggings veel te strak. Ik zou er zelf nooit op vallen, maar een man van een jaar of vijfenveertig, met misschien teveel Guinness achter de kiezen, lijkt dat wel te doen, als ze naast hem komen staan om wat te bestellen.
Hij is vooral geïnteresseerd in de oudste. Het jonge ding staat er voor spek en bonen (vooral spek) wat schuchter bij te grinniken. We hebben er meelij mee.
Al snel hebben we in de gaten dat ‘interesse in’ hier vooral ‘geil op’ is. Daarvoor hoeven we geen Iers te kennen. Dat is een internationale taal. 
De twee andere mannen die aan de kleine bar zitten (en zo te zien ook al een beetje tipsy zijn) lijken dat ook te herkennen, als we zo af en toe hun afkeurende blikken zien.  Dan komt wat later de kok van het etablissement ook aan de bar zitten om zijn werkdag af te sluiten. We weten dat het de kok is omdat we hem aan de achterkant van de pub al op een stoepje hadden zien zitten roken toen we ons aan het omkleden waren. Hij had een koksmuts op, vandaar.
Het is een schrale man van een jaar of veertig met een staart tot aan de onderkant van zijn rug. Dat was een goed idee dus, die koksmuts, om het ‘Waiter-there-is-a-hair-in-my-soup’ cliché te voorkomen.
Hij lijkt niet echt een sociaal type; hij gaat met een klein hoofdgebaar en een enkel woord in op begroetingen van de andere krukzitters. De twee tv’s, een biertje en een zak chips lijken beter gezelschap te zijn voor hem.

Een bont gezelschap dus aan de bar. Ik zeg tegen Monique ‘Jij wou toch zo graag aan de bar zitten en kennismaken met locals? Daar had je dan mooi gezeten tussen de dorpsdrinkers, de dorpszonderling en de buurtneuker. Da’s behalve de taal ech nie anders dan de gemiddelde klandizie in ons (inmiddels voor de zoveelste keer overleden) dorpscafé “Het Hartje Van Beuningen”’.

Er komen nog vier vriendelijke oudere dames binnen. Ze nestelen zich in de andere hoek naast de open haard. Niet lang daarna is de vergaderclub uitvergaderd en stapt op. Mannen en vrouwen van gevarieerde leeftijden. En van hip tot retro. De tegenstellingen in dit kleine clubje hadden niet groter kunnen zijn. Een strakke jongedame in dito jeans en truitje naast een forse oudere dame in kleding die ons doet terugmijmeren naar de kleding van onze moeders ten tijde van de zwart-wit TV.

Dan zien we de buurtneuker iets fluisteren (fluisteren deed hij overigens de hele tijd al) in het oor van de oudste jongedame, en vervolgens gaat het drietal weg. Onder hoofdschudden van de andere mannen aan de bar.
Ik zeg tegen/vraag aan Monique: ‘Duootje of triootje, wat zal het worden?’.
Het wordt in ieder geval een vluggertje, want na vijf minuten komt de man alleen weer terug.

Tja, en zo zitten we daar dan als katten in een vreemd pakhuis in een uithoek van Ierland. Live muziek is er helaas niet vanavond, en na de biertjes houden we het wel voor gezien in het dorpscafé.

Morgen wandelen als het weer het toelaat.

Dinsdag 13 juni 2017
Overnachten in Gweedore, Ierland
KM 61071
GPS N55 01 39.0  W8 16 18.5  //  55.027494, -8.271795
STREETVIEW (aanklikken)