Vrijdag 16 juni
Ontwaken in Ballintoy- Carrick-A-Rede, Ierland
KM 61265
GPS N55 14 22.2  W6 20 56.5

De radiografisch gestuurde klok die boven het hoofdeinde van ons bed hangt geeft half tien aan.
‘Michèèèl, de hoogste tijd’, riep ons mam vroeger onder aan de trap als ik naar school moest en het bed niet uit wilde. ‘Monièhièque, de hoogste tijd’ zeg ik nu tegen Monique, die nog bij de Rope Bridge/touwbrug wil gaan kijken. Ze verwacht eigenlijk niet dat de brug vandaag open gaat voor bezoekers, gezien het weer van vannacht, en het feit dat hij gisteren ook gesloten was vanwege het weer.

We zijn net goed en wel op en aangekleed of er wordt op de deur geklopt. Ik schuif de zijdeur open en een man met een oranje hesje vraag vriendelijk ‘Good morning sir, would you be so kind to move your camper to the parking area down the road? Otherwise all the busses that will come can’t turn here.’
‘All the busses??’, zeggen we vragend tegen ...

elkaar als de man weer weg is, en bij onze Belgische buren aanklopt voor hetzelfde verhaal. ‘Wat gaan we nou krijgen? Zou het echt zo druk worden hier?’
‘Dan loop ik maar vlug!’, zegt Monique, en trekt snel haar wandelschoenen aan en grist de pocketcamera van het dashboard. Ik zeg: ‘Ga jij maar, ik heb hem al gezien, ik zet de camper ginder op de grote parkeerplaats tussen de rotsen en zorg dat er straks een lekker ontbijtje klaarstaat als je terugkomt.’

Ik rijd de camper naar een van de meest bijzondere P’s waar we ooit gestaan hebben. Ik was hier gisterenavond al toen ik op pad was om wat foto’s te maken. Toen had ik aan het begin van deze P al gezien dat het een opnamelocatie is geweest van de serie The Game of Thrones.
Nou hebben we nog nooit iets van de Game of Thrones gezien, maar na het zien van deze omgeving moeten we dat toch maar eens gaan doen.
Als ik eenmaal geparkeerd sta zie ik een groep mensen plus een gids aankomen die het schijnbaar andersom doen: éérst de serie kijken en dàn de locatie bezoeken.
Want ik heb al snel in de gaten dat het hier om een groep Game of Thrones fans gaat. Mannen met baarden en tattoos, stoere vrouwen zonder baarden en sommigen met tattoos, en een gids met de grootste baard en een T-shirt met iets van Game of Thrones op de achterkant van het shirt.
De gids heeft geplastificeerde foto’s bij zich waarop screenshots uit de serie. Als ik het goed begrijp staat onze camper nu midden in het tentenkamp.
Goh, ik had geen idee dat het zo leeft bij sommige mensen.

Ondertussen zie ik van hieraf dat het parkeerterrein boven (waar we hebben overnacht) inderdaad al vol begint te stromen met bussen en auto’s. En ook op deze P komen nu auto’s en campers binnenrijden.
Ik ben inmiddels al aan het prepareren van het ontbijt begonnen. Als de eitjes ondanks de eiermutsjes ondertussen al weer bijna afgekoeld zijn komt Monique aangelopen. ‘Jee, wat een drukte!’, zegt ze.
Ik zeg: ‘En, heb je de brug gezien?’. ‘Kijk maar’, zegt ze, en geeft de pocketcamera aan me om de gemaakte foto’s te laten zien.
‘Wat’, zeg ik verbaasd, ‘Je staat op de brug!?’.

Wat blijkt:
Toen Monique ging lopen was het tickethokje vooraan het wandelpad nog gesloten. Dan zal het wel niks worden vandaag, denkt ze. Ze loopt het pad af richting  ‘The Bridge’. Daarbij aangekomen ziet ze dat het hek naar de brug een klein stuk is geopend. Ze snapt het niet omdat ik gisterenavond nog vertelde dat er een gesloten poort was.
Monique kijkt eens voorzichtig en als een schuchter kind om haar heen, ziet helemaal niemand, gaat de poort door, en vervolgens het trapje naar beneden naar de eigenlijke brug.
Ze meent op weg hier naartoe in de verte voor haar nog wel iemand met een oranje hesje op het pad gezien te hebben, en ook nog iemand met een blauwe rugzak. De man met de blauwe rugzak ziet ze nu net nog even aan de overkant van de brug op het kleine eiland verdwijnen.

Maar nu … niemand meer. Eerst maar een selfie maken vooraan de brug, denkt ze. Heel stout zet ze dan een paar schreden op het wiebelige houten pad dat hoog boven een kloof aan wat touwen hangt. Ze kijkt nog eens goed om haar heen, ziet nog steeds niemand, en dan komt het beest in haar los……
Ze loopt over ‘de brug’ naar de overkant, maakt daar nog een selfie, en net als ze van plan is om terug te gaan, wordt ze opeens aangesproken door een man met een oranje vestje. Monique merkt dat de man eigenlijk ervan schrikt dat er zomaar iemand over de brug was gelopen.
‘Hoe ben je hier gekomen? Hebben ze je doorgelaten?’, vraagt de man (In het Engels dan). Monique vertelt dat er niemand bij het tickethokje was, en dat ze zo door kon lopen. Tja, en toen stond het hek open.
De man-met-hesje, een official dus, vertelt haar dat hij net aan het controleren is of alles veilig is. Zowel de brug als het weer. Monique had er officieel dus nog niet overheen gemogen.
Maar ja, nu ze er toch is, wil de man ook wel een beetje meewerken aan het vermaak, en maakt ook nog wat foto’s van Monique midden op de brug.  Monique maakt ook nog het wandelrondje op het eilandje en loopt dan over de brug weer terug.
De official die nog steeds een beetje verbouwereerd is vertelt Monique dat ze eigenlijk nu nog een kaartje moet kopen als ze weer terug is bij het tickethokje. ???

Als ze weer terug is blijkt het hokje nog steeds gesloten. Monique, die toch al twijfelde of ze nog wel een kaartje zou gaan kopen, vind het prima en komt dan blij als een kind bij mij in de camper aan gelopen.

Wat blijkt nu? Het is een uur vroeger dan we dachten. We hebben zo’n radio gestuurde klok boven het bed hangen, en die heeft onder invloed van wie-weet-wat afgelopen nacht de tijd een uur vooruit gezet. Vandaar dat er nog niemand in het tickethokje zat, en er nog geen grote getale aan bezoekers was.

Nu inmiddels komt de ene bus na de andere het terrein op.
Monique vertelt nog dat ze serieus gedacht heeft om met terugwerkende kracht een kaartje te kopen, maar toen het hokje nog gesloten was….
Ik zeg dat die man eigenlijk blij moet zijn dat hij niet aangeklaagd wordt. Het was toch wel erg laks en slordig van hem dat hij het hek open heeft laten staan. Voor hetzelfde geld was de brug gesaboteerd (is echt gebeurd eerder dit jaar) en was Monique eraf gekieperd.

‘Monique, ik ben trots op je’, zeg ik. 'Je hebt een lekker ontbijtje verdiend!’

Nu het een uur vroeger is dan we dachten hebben we na het ontbijt nog wat extra tijd om op deze prachtige locatie rond te kijken en te fotograferen.
Het licht is op dit moment zeer bijzonder. Licht zoals ik het al veel eerder deze vakantie had verwacht. Licht zoals je dat ook in Noorwegen, Schotland en andere noordelijke landen kunt verwachten na een goeie pot regen, of tijdens en na een storm.
Kan ik mijn fotohart toch nog proberen op te halen op deze laatste echte vakantiedag in Ierland. Vanaf vanmiddag bestaan de laatste dagen van onze vakantie toch vooral uit de terugreis.

Vanaf deze baai kunnen we goed zien hoe in de verte de ene na de andere groep van acht(?) personen over de Rope Bridge loopt. Een drukte van belang. Monique vraagt nog of ik niet toch nog over de brug wil, maar ik ga echt niet met zeven andere personen op dat wiebelding.

Rope Bridge Links:
https://www.nationaltrust.org.uk/carrick-a-rede
https://nl.wikipedia.org/wiki/Touwbrug_van_Carrick-a-Rede

Terwijl we wat later onze camper klaarmaken voor de reis naar Skerries komen er nog wat groepen met Game of Thrones fans voorbij. Het leeft erg merken we. Omdat het bij ons nu ook gaat leven rijden we op weg naar Skerries ook maar even naar de Dark Hedges. [https://discovernorthernireland.com/The-Dark-Hedges-Armoy-Ballymoney-P27502/], óók bekend van de Game of Thrones, en op ongeveer 20 minuten rijden vanaf hier.

GPS: N55 08 12.0  W6 23 04.3 – En er is ook een kleine P: N55 07 56.5  W6 22 40.0.

Deze prachtige bomen zijn in de achttiende eeuw aangeplant door de Stuart Family om bezoekers te imponeren als ze Gracehill House, het landhuis van de familie Stuart, naderden.
Nu, twee eeuwen later, is het een van de meest gefotografeerde natuurlijke fenomenen in Noord-Ierland. En ook deze locatie wordt met name bezocht door Game of Thrones fans. Terwijl ik wat foto’s maak raak ik in gesprek met een stoer stel wat ik op de P van vanochtend ook heb gezien.
G.O.T. fans in hart en nieren. Ik schaam me bijna als ik vertel dat ik er nog nooit een aflevering van heb gezien, en beloof beterschap.

Nu echt op pad. Onze iGo navigatie geeft aan dat het ongeveer 3 uren rijden is naar Skellies. Dat valt niks tegen. Over de M2, A1 en M1 is het prima rijden. Belfast raken we even in de zij aan, maar we doen er verder niks mee. Misschien een volgende keer?
Ons valt op dat in Noord-Ierland de wegen en voorzieningen eromheen net even iets beter zijn dan in de Republiek Ierland. We zien veel meer parkeergelegenheden langs de wegen, en ook afvalbakken. Vooral die laatste waren nauwelijks te vinden in (Republiek) Ierland. Daar valt wel wat van te zeggen. De (noord)Ieren lijken zo goed te zijn opgevoed dat ook iedereen zijn afval mee naar huis neemt.
Wat we natuurlijk in andere landen vaak zien (ook in Nederland) is de mentaliteit:
Afvalbakken vol? Dan zetten of gooien we het er wel naast. Moeten ze maar zorgen dat ze op tijd geleegd worden! Moeten ze er maar meer plaatsen!
Ja, en dan krijg je wat je nu ook weer hier in Noord-Ierland ziet. Uitpuilende bakken.

Einde van de middag komen we in het kustplaatsje Skerries aan. Ons valt meteen al de netheid van dit dorpje op. Ook in het kleine centrum veel bomen langs de straten. Het dorpje doet wat mediterranée aan, mede ook natuurlijk door het zonnige weer. Want dat is inmiddels aardig opgeknapt.

Skerries heeft een onofficiële gelegenheid voor campers. Pal aan het strand, wat gescheiden wordt door een groenstrook met flaneervoetpad en vele bankjes. Aan het einde van de P is zelfs een publiek toiletgebouw, met buitenkraan. We parkeren onze bus met de neus naar zee gericht. Er staan nog wat campers.
Let wel op dat je de camper parkeert in het deel met ‘Free Parking’.
Het weer is zo geweldig dat we zelfs de korte broeken en shirts met korte mouwen aantrekken. Ook wel wat zuur, net nu we aan de terugreis gaan beginnen….

We zijn in de Fish & Chips mood, en onze vrolijke Ierse camperbuurman, die met een grote plastic zak net van een of andere afhaalrestaurant lijkt te komen, tipt ons een fastfoodgeval op een paar minuten lopen afstand.
In de eenvoudige snackbar hebben we in afwachting van de Fish & Chips een vlotte babbel met de jonge uitbater van het geheel. Als we vertellen dat we ‘from Holland’ zijn, gaat het uiteraard meteen over Amsterdam, dat toch altijd weer de hemel op aarde voor veel jongelui lijkt te zijn.
De knul, die wij al een beetje een typische look vonden hebben, blijkt afkomstig uit een Italiaanse vader en een Poolse moeder. Ierland vindt ie eigenlijk maar niks, maar hij is er blijven hangen. Maar in Amsterdam zou hij toch wel iets willen beginnen.
We wensen hem veel succes en gaan met de Fish & Chips (met salt & vinegar) snel terug naar onze camper.

Het is niet de beste Fish & Chips die we gehad hebben, maar met een lekker koud biertje erbij is het toch nog goed junken. Ondanks het gejunk krijgen we de chips bij lange na niet op. We zijn echter niet van het weggooien van eten zijn, en bewaren de rest in de koelkast. Dat kunnen we morgen, in stukjes gesneden, mooi opbakken in een eenpansgerecht.

Het is nog een heerlijke avond. Morgenmiddag moeten we de boot van Dublin Port naar Holyhead (Engeland) halen. Maar dat is pas begin van de middag, en op slechts een klein uur rijden vanaf hier. Een relaxt idee.






Vrijdag 16 juni
Overnachten in Skerries, Ierland
KM 61498
GPS N53 34 43.1  W6 06 17.5  /  53.57863, -6.10486
STREETVIEW (aanklikken)