Vrijdag 26 mei 2017
Ontwaken in het Glengarriff Nature Reserve
KM 59726
GPS N51 45 18.6  W9 34 01.1 // 51.755160, -9.567026

Het is al lang geleden dat ik ongeveer acht uren aan een stuk geslapen heb. Hier is het gelukt, op deze vreedzame en rustige plek. Ondanks (of misschien wel dankzij) het geluid van het kabbelende beekje tien meter verderop. De zon werpt tussen de bomen door zijn eerste lichtplekken op het grasveld. Een enkele wandelaar parkeert zijn auto om joggend in het bos verdwijnen.
De Franse bus is al verdwenen en de Duitse bus vertrekt nu ook.

Niet veel later al maken de lichtplekken plaats voor natte plekken. Het mooie weer was slechts van korte duur. 

Terwijl we de Healy Pass vervolgen richting Kenmare knapt het ...
weer gelukkig ook snel weer op. En terwijl we onder een wazig zonnetje het toeristische stadje binnenrijden zien we de temperatuur de 20 graden overschrijden. 

Het begon wel wat triest vandaag

Net buiten het centrum parkeren we de camper om vervolgens een toeristische dorpswandeling te doen.
Die begint bij ‘Quills’, en dan ben ik er ook al meteen helemaal klaar mee. Een enorme verzameling Ierse toeristenprullaria beslaat bijna de hele begane grond. Sleutelhangers, koelkastmagneten, mokken, glazen, paddybeertjes met Ierse mutsen, paddyschapen in Ierse kledij, trainingspakken, truien, vesten, enzovoorts, en als het even kan zo groot mogelijke bedrukt met ‘Ireland’, ‘The Ring of Kerry’, ‘I Did The Ring’, enzovoorts.
Op de bovenafdeling hangt wat beter spul, zoals Helly Hanssen kledij, mohérwollen sjaals, Dubarry laarzen e.d.
We moeten echter toch nog wel iets van een Iers knuffelschaap scoren voor in de camper. Maar hier gaat het hem/haar niet worden.

We lopen de hoofdstraat van Kenmare heen en terug, en duiken diverse andere winkeltjes in waarvan de meeste toch wel voornamelijk op toeristen gericht zijn. Goed, iedereen moet leven natuurlijk, en uiteindelijk zijn we bijna allemaal op de een of andere manier wel afhankelijk van elkaar, maar er zit af en toe toch echt een winkel tussen met m.i. de grootste kitsch-rommel die je maar kunt bedenken. Ik vraag me dan af hoe je er toch toe komt om zo’n winkel te beginnen als je als ondernemer start. 
Alleen maar kitscherige souvenir rommel. En helemaal niks eigens of onderscheidends. Ik zou het niet kunnen. Monique ook niet trouwens.

Nee, we lijken duidelijk niet in de stemming te zijn vandaag. Verder maar dan. Eens zien of we in de Lidl hier net om de hoek een beetje blij worden. Want er moeten wat boodschappen gedaan worden. Dat moet thuis ook, en omdat we het huis nu bij ons hebben…
Van chocolade schijn je gelukkig te worden (vrouwen in ieder geval wel) dus dat stoppen we ook in de winkelwagen. Ter compensatie wat vers fruit en groente. Port, whiskey, bier, ja alles wat je thuis ook dagelijks nodig hebt.
Whiskey met ‘ey’ inderdaad. De taalcontrole van Microsoft Word wil dan wel hardnekkig ‘whiskey’ veranderen naar ‘whisky’, maar in Ierland is het toch echt met ‘ey’.

We gaan verder, de Ring of Kerry op, de N70. De beroemdste ‘Ring’ van Ierland, als ik alle verhalen moet geloven.
Wij rijden hem met de wijzers van de klok mee. Dat was een tip die ik al googelend vaker tegenkwam. De voornaamste reden die ik las is dat je dan niet achter een van de tientallen toeristenbussen moet blijven hangen, want die rijden de Ring allemaal tegen de wijzers van de klok in. En inhalen is niet altijd een pretje op de Ring op een drukke dag.
Daarbij komt dat als je hem met de wijzers mee rijdt dat je altijd vrij zicht hebt naar de kustlijn, dus geen last van uitzicht blokkerend tegenkomend verkeer.
Nog een voordeel (kwam ik niet tegen maar bedacht ik me nu zelf) is dat je zonder rekening te hoeven houden met tegemoetkomend verkeer zomaar de meeste P’s op kunt rijden omdat die voornamelijk aan de linkse kant van de weg liggen (en in Ierland rijden we dus links.

Helaas duurt het vrije zicht naar de kust voor ons niet zo lang, want des te hoger we komen des te mistiger het wordt.
Helemaal bovenin is er niet meer dan een meter of vijftien zicht. Hebben wij weer.
Als we weer dalen wordt het gelukkig ook weer helderder. Maar tot nu toe zijn we zeker nog niet in de ban van de Ring.

Als overnachtingsdoel hebben we een plek uit het ‘Womo’-boekje voor ogen, een plek aan het einde van een doodlopend weggetje naar het Inny strand, een goeie 4 kilometer voorbij het plaatsje Waterville. Daarvoor moeten we de N70 af, links de R576 op.

Er staat nog een (Duitse) camper, en een stuk of wat auto’s aan beide zijden van het smalle weggetje in de berm geparkeerd. Als even later een paar auto’s aan onze zijde en voor ons vertrekken, kunnen we opschuiven naar vooraan en staan we er een stuk beter voor. En laat er ook nog een waterkraan zijn!
Ondanks een temperatuur van 13 graden, een stevige wind, en wat miezerregen zijn er op het smalle stukje strand drie kinderen met hun moeder(?) aan het ravotten. De kinderen hebben wel kleren aan maar die zijn gewoon zeiknat doorweekt. Ze geven echter geen krimp. Bikkels hoor. Daar kun je nou de oorlog mee winnen.

Nee, wij zetten lekker de kachel aan en maken een potje eten. Ik probeer of we met onze kleine schotel op ons dak toevallig BVN-tv kunnen kijken voor het journaal, en zowaar ontvangt hij hier een glashelder beeld.
Daarna maak ik Monique nog even ontzettend in met een potje jokeren. Ik heb kaarten al lang niet meer zó leuk gevonden.

Morgen weer een dag.

Vrijdag 26 mei 2017
Overnachten aan het Inny strand, bij Waterville, Ierland
KM 59824
GPS N51 50 44.2  W10 13 54.1  //  51.845638, -10.231684
VIEW (aanklikken)